تحریر( چهچه)

تحریر( چهچه) | در آوازهای کلاسیک و سنتی ایرانی، نوشتن یا چهچهه همیشه جزء لاینفک و شنیدنی و وجه بارز آواز است. صدایی که از کودکی برای ما شناخته شده و از زمان های قدیم به ما رسیده است. آواز خواندن و صدای جیر جیر عمدتاً با استفاده از تارهای صوتی و کنترل حالت فالستو ایجاد می شود. هنگامی که تارهای صوتی بسته می شوند و هوا به داخل ریه ها می ریزد، از برخورد هوا به تارهای صوتی و نیمه ارتعاش آن ها صدایی شبیه به بانگ خروس تولید می شود و به آن فاستتو می گویند.

 

تحریر نیز از ترکیب نت هایی در حالت طبیعی حنجره و صداهای فالستو تولید می شود که به طور منظم و مکرر در مدت زمان کوتاهی رخ می دهد و به صورت جیک شنیده می شود. در این آموزش رایتینگ نحوه اجرای فالستو، یافتن فضای نوشتاری روی حنجره و نحوه اجرای رایتینگ و چهچه به طور کامل به شما آموزش داده می شود.

چهچه در موسیقی

صدای تحریر آوازی خوش آهنگ است که به سرعت قطع می شود و با ماهیچه های حنجره مرتبط می شود. تحریر را چیچه یا چیچه نیز می‌گویند و اجرای تحریر را تقلید از جیک‌چهره‌ای شبیه به بلبل می‌دانند.

برای اکثر افرادی که به موسیقی سنتی علاقه دارند و هنوز آموزش ندیده اند، آهنگسازی ترانه سرایی است. اما باید بدانید که بین چهچه و تعزیر تفاوت جزئی وجود دارد.

تفاوت بین نوشتن چیست؟

برخی از مردم فقط نوشتن را در موسیقی سنتی می بینند و آن را با نوشته چه چه اشتباه می گیرند.اما باید گفت که نوشتن با نوشتن کمی متفاوت است. Squealing در واقع نوعی نوشتن موسیقی است که ممکن است شبیه به افراد مبتدی به نظر برسد، اما در نحوه ایجاد صدا متفاوت است.

جیغ زدن زمانی است که از درون تارهای صوتی خود صدایی تولید می کنید و مانند یک لرزش طبیعی است. این اثر موسیقایی بسیار لذت بخش است و نظر مخاطب را به خود جلب می کند.(تحریر( چهچه))

اجرای چهچه در واقع یک پاسخ مثبت است که نشان دهنده یک تکنیک صوتی صوتی است. اگر بخواهیم این مشکل را بهتر باز کنیم، شبیه ساختن صدا از سیم های گیتار است که می توانید با استفاده از ارتعاشات سیم گیتار صدا تولید کنید.

از قدیم الایام تا به امروز این نظریه در بین اساتید موسیقی وجود داشته است که کسی که صدای خوبی ندارد نباید وارد سالن سنتی شود.

معرفی چهچه

اجرای طاهری یک اجرای آوازی خوش آهنگ است که خواننده با کمک عضلات حنجره خود به سرعت قطع می کند و صدا را به هم وصل می کند. صدای نوشتاری در داخل حنجره (زیر حلق) شکل می گیرد و بر اساس تکنیک خواننده از نظر جنسیت و کیفیت صدا متفاوت است.

اجراهای تحریری معمولاً بر روی مصوت های بلند (معمولاً «الف») اجرا می شود و اگر متن آهنگ چنین کلمه ای را به جای اجرا نداشته باشد، خواننده می تواند کلمه «الف» یا «ها» یا «الف» را انتخاب کند. “. آی» یا مانند آن در هنگام نوشتن اضافه می شود؛ به این افزودن آواها و کلمات خارج از شعر، مناجات گویند.

دلیل تمرکز بر صدای “الف” در چهچه این است که مخرج این صدا در پایین دهان (نزدیکتر به حلق) است و امکان انجام عمل چهچه (که خود از حلق ایجاد می شود) را فراهم می کند.

طبقه بندی انواع نوشتار در آوازهای سنتی ایرانی

سه نمونه از نوشتن باینری وجود دارد:

یک: جفت ساکن،

دو: دوبرابر صعودی

سه: دو نزولی.

شاخص های اصلی موسیقی سنتی

اگر بخواهیم ویژگی های موسیقی ایرانی را انتخاب کنیم بدون شک تحریر بهترین گزینه است، در واقع می توان گفت که تحریر شاخص اصلی موسیقی سنتی ایران است. وجود دستگاه های مختلف در موسیقی سنتی ایران بر این شاخص تأثیرگذار است. هر دستگاه یادداشت «شاهد» خود را دارد و با توجه به صفحه یادداشت ها، هر دستگاه از دستگاه های دیگر متمایز می شود.(تحریر( چهچه))

در واقع نوشتار نه تنها در فرم بلکه در فن بیان نیز شخصیتی کاملا ایرانی دارد. این به این گونه است که در معرفی تحریر آمده است: «صدای خوب که در آخر حنجره با کمک عضلات بخش تحتانی گلو و بر اساس ریتم و آهنگ یک آهنگ بر روی صداها و صداهای خاص تولید می شود. حالت خاموشی که در جاهای مختلف ظاهر می شود اعدام خواننده در حد نیاز است.

سخن نهایی

بسیاری از آهنگ‌هایی که گوش می‌دهیم ویژگی‌های خاصی دارند، چیزی که یک آهنگ را بسیار زیبا می‌کند، اجرای چهچه هنگام خواندن آن است.